ببین جهان چگونه کرده است راست!

در آخرین روزهای یک دوره از زندگی ام هستم. نه موسیقی، نه فیلم، نه نوشتن. تنها صدای سوتی را در سکوت می‌شنوم که آن هم نمی‌گذارد تکلیف  را با خودم روشن کنم. به خانه‌ای می‌روم تا تنها زندگی کنم. اتاق‌ها رنگ شده اما هنوز خانه خانه نیست. باید کف و پرده پوش شود بوی تینر هم برود و تمام فکرهایی که همان گاهی هم کافی ست تا مثل خوره تمام چیزهای دوست داشتنی ام را بخورند. در همین روزهای آغاز سال ۸۷ پرونده‌نیما بسته  می شود تا نیمای دیگری بیاید. امیدوارم با خیالی آسوده‌تر نه آنطور که مارکس گفت کمونیسم مرد، کمونیسم زنده است و نه آنگونه که سعید حجاریان جای کمونیسم را با اصلاحات عوض کرد. به گمانم می‌شود خراش‌ها و خراشیدگی ها را ترمیم کرد. مثل دیوارهای خانه‌ی جدیدم که یک هفته با خمیر بتونه به جانشان افتادیم تا صاف شوند. اگر صاف صاف هم نشدند بهتر که شده‌اند. مثل جای بعضی از این تعمیر‌های روی دیوار که در زیر نور کمی پیدا هستند. می‌خواهم به خانه‌ی نو بروم  در روزهایی که مسلمانان از فیلم فتنه که ندیده‌اند، بسیار خشمگینند، مارادونا پیراهنش را برای احمدی نژاد امضا کرده و فرستاده. رویش نوشته: با مهر برای مردم ایران. درست مثل علی خدایی که کتاب‌هایش را همیشه اینطور امضا می کند: با مهر علی خدایی. دلم برای مهربانی‌هاش تنگ شده. مارادونا در چهره‌ی رییس جمهور ما وجنات فیدل را دیده است و خواب نما شده که به ایران بیاید تا ما را از شر امپریالیسم برهاند. دوست دارم از بعضی چیزها بگذرم، از بعضی فکرها و از بعضی آدم‌ها. می خواهم یکبار هم که شده خواب اقاقی ها را بمیرم تا بفهمم خواب اقاقی ها را مردن یعنی چه.بوی بهار نارنج می‌خواهم در کف دریا که خواب باشم تا موج‌ها ماسه ها را بشورند.